Indonesische kinderen moeten crisis uitzweten

Halverwege 2008 bleef de twintigjarige Nurul Kumala weg van school omdat ze zag dat haar ouders niet genoeg meer verdienden om voor hun vijf kinderen te zorgen. “Ik heb allerlei werk gedaan, van promotiemedewerker tot winkelbediende en nog veel meer”, zegt ze.  Ze verdiende daarmee zo’n 200.000 roepia (15 euro) per maand, ver onder het minimumloon dat in Jakarta 80 euro bedraagt.

Mobiele klassen

Op dit moment gaat Nurul weer naar school, doordat de nationale commissie voor kinderbescherming, Komnas Anak, mobiele klassen inzet. De busjes zijn uitgerust met schoolboeken, materiaal voor proefjes en andere hulpmiddelen en doen twee keer per week dezelfde plek aan, om les te geven aan straatkinderen en kinderen van arme ouders.
Veel kinderen in deze klasjes leven van de straatverkoop van kranten, flesjes water, zelfgebakken snacks of sigaretten, vertelt Seto Mulyadi, een bekende kinderrechtenactivist. Zij vangen de klappen van de crisis op. Mulyadi ziet de misstanden toenemen. Hij ontving in 2009 2000 klachten van geweld tegen kinderen, tegen 1736 in het jaar ervoor. Twee derde betrof seksueel misbruik. Tegelijkertijd nam het aantal misdaden toe en ook het aantal veroordeelde kinderen. In 2009 waren er 836 gevallen van kinderhandel, tegen 507 in het jaar ervoor. Mulyadi vindt dat de regering er veel te weinig tegen doet, zeker vergeleken met de campagnes over kinderen die er waren na de vorige crisis, in 1997-1998.

Verwaarloosd

Ook Harry Hikmat, verantwoordelijk voor kinderen binnen het ministerie van Sociale Zaken, ziet de situatie verslechteren. Het aantal straatkinderen is in dertien jaar tijd gegroeid van 36.000 tot 233.000. Een tiende van de kinderen tussen zeven en vijftien jaar heeft geen toegang tot het verplichte basisonderwijs. “Drie jaar geleden waren er 5,4 miljoen kinderen verwaarloosd, maar dat is met ongeveer zeven procent toegenomen.”
Het succes van de armoedebestrijding (het aantal armen daalde in twee jaar van 37 tot 32 miljoen) bereikt hen niet. “Armoedeprogramma’s richten zich meestal op verbetering van inkomens, maar niet op het versterken van menselijk kapitaal, zoals arme mensen leren om hun inkomensgroei aan hun kinderen te besteden”, zegt Hikmat.
Ook de onderwijzers van de mobiele klassen zien dat er meer is dan financiële problemen. “Een van de grootste problemen, naast het geld, is de motivatie van de kinderen”, zegt vrijwilliger Otty Wikrama. “De meeste straatkinderen hebben inkomen en zien het belang van goed onderwijs niet echt in. Wij proberen die keten van onwetendheid te doorbreken.”