Kinderen in frontlinie Jemenitisch protest

Op het Plein van de Verandering, zoals het centrale plein in de hoofdstad Saana wordt genoemd waar de protesten zich concentreren, hangen jonge jongens rond zonder veel ouderlijke supervisie. Een twaalfjarige en een paar andere kinderen zeggen dat ze zich veilig voelen. "We zijn blij dat we hier zijn", zeggen ze. De jongens vertellen dat ze sinds februari bij de protesten aanwezig zijn met hun vaders en broers.

"Het volk wil een regimeverandering", zingen de jongens, met opgeheven vuisten. Ook kauwen ze op qat, de roesverwekkende plant die ook gedeeld wordt door de oudere demonstranten die in tenten op het plein verblijven. De jongens begrijpen niet dat ze gevaar lopen, terwijl er inmiddels al honderden slachtoffers zijn gevallen bij botsingen tussen voor- en tegenstanders van de regering.

Gedode vaders

Eerder deze maand meldden het VN-Kinderfonds Unicef en zijn lokale partnerorganisatie Seyaj dat er tussen 18 februari en 8 april 662 slachtoffers onder kinderen zijn gevallen. Vierentwintig kinderen zouden zijn omgekomen, 31 raakten gewond door munitie. Fysiek geweld leidde bij 47 kinderen tot verwondingen en 552 kinderen kregen last van traangas. Acht kinderen werden volgens Seyaj gearresteerd of op onwettige gronden vastgezet.
 
De kinderen op het plein worden doorgaans vergezeld van hun ouders. Oproepen vanaf het podium over vermiste kinderen, of van kinderen die hun ouders kwijt zijn, zijn aan de orde van de dag.

Alia Saleh heeft vijf kinderen, drie zoons en twee dochters in de leeftijd van twee tot twaalf jaar oud. Ze neemt de kinderen dagelijks mee naar de protesten.

"De soldaten van de president hebben mijn man vermoord in de provincie Marib. Daarom ben ik hier. Ik wil dat mijn kinderen net als mijn man sterven voor dit land", zegt ze. "Ik kan ze niet thuis laten, ik kan nergens heen zonder mijn kinderen. Ik moet hierheen met ze, ik wil dat ze net als hun vader worden."

Geen angst

Abdul-Karim al-Sanfani is een andere ouder die zijn kinderen dagelijks meeneemt naar de protesten. Ook zijn vrouw is op het plein aanwezig. Zijn kinderen zijn allemaal jonger dan tien jaar.

"Ik kan niet alleen demonstreren. Mijn gezin gaat mee. De kinderen willen niet naar het park, ze willen bij de protesten zijn. Kinderen kunnen hier altijd terecht", zegt al-Sanfani. "Er zijn hier veel jongeren. Daarmee laten we zien dat we niet meer bang zijn. We willen de wereld laten zien dat we niet bang zijn voor moordenaars. Ik kan zelfs mijn kinderen hier laten en naar huis gaan. Ze voelen zich veilig en wij voelen ons veilig."

Hamadi, een andere ouder, zegt dat "het leger er is om de kinderen te beschermen." Hij verwijst daarmee naar generaal Ali Muhsin al-Ahmar en zijn Eerste Gewapende Brigade die zich eind maart aansloot bij de dissidenten.

Hamadi erkent echter dat het niet altijd veilig is voor kinderen. "Sommige kinderen komen op eigen houtje naar het plein, zonder toestemming van de organisatoren. Ze moeten hier samen met hun ouders komen. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders om voor de veiligheid van hun kinderen te zorgen."

Fatima al-Bakri zegt dat de protesten niet veilig zijn voor kinderen. "Kinderen moeten er ver uit de buurt blijven. Als ik kinderen had, zou ik ze niet meenemen. Ik geloof niet dat de ouders echt willen dat hun kinderen iets overkomt. Ze hebben alleen het idee dat ze niet beter af zijn dan hun vaders, die omkwamen bij de protesten. Daarom zijn ze bereid zichzelf en zelfs hun kinderen op te offeren voor vrijheid."